اولویت‌بندی معیارهای امکانسنجی چندسطحی‌سازی معابر شهری براساس روش تحلیل عاملی

با گسترش شهرنشینی و افزایش تولید وسایل‌نقلیه، تمایل شهروندان به استفاده از خودروهای شخصی نیز افزایش یافته است. در نتیجه، همگام با پیاده‌سازی سیاست‌های مدیریت تقاضا، افزایش ظرفیت معابر شهری امری غیرقابل اجتناب خواهد بود. افزایش ظرفیت معابر در ابتدا با تکیه بر گسترش معابر از طریق افزودن خطوط اضافی به معابر انجام می‌گردید اما با گذشت زمان و افزایش تقاضا، افزایش خطوط به علت معارضین ملکی امری غیرممکن می‌نماید. به منظور رفع محدودیت‌ها، اجرای معابر چندسطحی مورد توجه بسیاری از کلانشهرها واقع شده است. در این پژوهش، نویسندگان سعی نموده‌اند تا با بررسی نمونه‌هایی از این معابر و شناسایی معیارهای موثر، اقدام به تهیه پرسشنامه کارشناسی نموده و با اخذ نظریات کارشناسان حوزه حمل‌ونقل و شهرسازی، عوامل موثر برای امکان‌سنجی این نوع معابر را براساس روش تحلیل عاملی اولویت‌بندی نمایند. بررسی نتایج تحلیل‌ها نشان می‌دهد عواملی همانند سطح سرویس معبر در ساعت اوج، حفظ بافت باارزش تاریخی، آلودگی‌های صوتی، هزینه کلی اجرا، حفظ مراکز خطی- محله‌ای و شهری، تعداد گلوگاه‌های ترافیکی موجود در معبر، ملاحظات ایمنی و حجم روزانه شمارش‌شده در کمان به عنوان مهمترین عوامل موثر از بین 30 معیار شناسایی شده است که با استفاده از این 8 عامل می‌توان بدون انجام هزینه زیاد و صرف زمان طولانی، مطالعات امکانسنجی این نوع معابر را برای سایر شهرها به انجام رسانید.